Της Γεωργίας Ανδριώτου.
Οι υποχρεώσεις μας επιβαρύνουν την καθημερινότητά μας και την κάνουν δύσκολη και απαιτητική. Σημείο μιας εποχής που η οικονομική κρίση χτυπά αλύπητα την ποιότητα της ζωής μας και εξαντλεί τα ψυχικά μας αποθέματα. Αυτή η ίδια καθημερινότητα, όμως, είναι γεμάτη με ανθρώπους. Τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιά μας, που γίνονται οι αποδέκτες των συμπεριφορών και των συναισθημάτων μας σε όλες τους τις αποχρώσεις.
Κι αυτή η μέρα που ξεχειλίζει από ανθρώπους, όταν φτάσει στο τέλος της χωράει πάντα μέσα της ένα ευχαριστώ και μια συγγνώμη.
Ευχαριστώ για τις στιγμές που μας χαρίστηκαν, για εκείνες που μας διεκδίκησαν, για τις πράξεις που μύρισαν αγάπη. Ας μη θεωρούμε δεδομένους τους ανθρώπους που φροντίζουν το χαμόγελο, την ελπίδα και τα όνειρά μας. Ας μη θεωρούμε δεδομένη την αγάπη που γίνεται αγκαλιά, έγνοια και φροντίδα.
Κι επειδή δεν είμαστε τέλειοι, μέσα σ’ αυτήν την ατελή φύση μας που παλεύει να σταθεί όρθια κάτω από αντίξοες συνθήκες, έχουμε σίγουρα αδικήσει ανθρώπους. Κι όχι απαραίτητα με την έννοια της εξαπάτησης. Αλλά μ’ αυτήν την επιφανειακά ανώδυνη συμπεριφορά που έχει πληγώσει με διάφορους τρόπους.
Ίσως να χρωστάμε μια συγγνώμη για τα λόγια που έχασαν το δρόμο της καρδιάς, για την απαξίωση στο συναίσθημα του άλλου, για τις πράξεις που χαστούκισαν την αυτό-εκτίμησή του. Δεν έχει θέση ο εγωισμός στο σεβασμό της ανθρώπινης ψυχής, γι’ αυτό ας χαμηλώνουμε τα μάτια μας για να κοιτάξουμε στο βλέμμα του άλλου πώς νιώθει μέσα από τις δικές μας συμπεριφορές.
Η αγάπη συντηρείται στα απλά. Χρειάζονται μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να πεις “σ’ ευχαριστώ” κι άλλα τόσα για να πεις “συγγνώμη”. Κι εμείς χανόμαστε μέσα στην αιώνια σιωπή του εγωισμού, της δήθεν ανωτερότητας και της ψευδαίσθησης μιας συναισθηματικής υπεροχής. Πόσο άσκοπο χάσιμο ζωής!http://www.anapnoes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου