Εκεί γύρω στα 18 καταλαβαίνεις ότι τη ζωή πρέπει να την κυνηγάς.

Της Στεύης Τσούτση.

Βγήκαν επιτέλους οι βάσεις.
Μετά από τόσους καλοκαιρινούς αναστεναγμούς και ξενύχτια, τόσους υπολογισμούς επί υπολογισμών, τόσες ικασίες και προσευχές, βγήκαν.
Άπληστα μάτια μαθητών. Ανυπόμονα μάτια γονέων. Καρδιοχτύπια κι ελπίδες. Κι όνειρα χρόνων.

Όνειρα μικρών παιδιών, να πηγαίνουν με ένα σακίδιο ψηλότερο από το μπόι τους στο σχολείο και να γυρνούν με έναν καινούριο επαγγελματικό προσανατολισμό. Χθες ήθελαν να γίνουν γιατροί, προχθές δικηγόροι, οινολόγοι, πληροφορικάριοι, μηχανικοί.
Σήμερα, αυτοί οι πιτσιρικάδες του χθες βλέπουν τα αποτελέσματα που κρίνουν το μέλλον τους. Ή που τουλάχιστον πιστεύουν ότι το κρίνουν.
Γιατί το μέλλον μας μόνο εμείς οι ίδιοι το καθορίζουμε και κανείς άλλος.
Κανένα υπουργείο και καμία βάση δεν μπορεί να καθορίσει απόλυτα το μέλλον σας.
Κι αυτό το λέω σε όλους εσάς που σήμερα κλαίτε για την αποτυχία σας.
Ποια αποτυχία;
Δεν έκατσε η σχολή που θέλατε. Ήταν δύσκολα τα θέματα, ήσασταν άτυχοι, δεν ήσασταν καλά προετοιμασμένοι. Ε και; Τι πειράζει;
Μια αποτυχία ήταν. Δεν τελείωσε η ζωή. Δεν τελειώνει άλλωστε η ζωή στα 18. Εκεί ξεκινάει.
Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σας. Δώστε με την καρδιά σας συγχαρητήρια σε όλους τους φίλους σας που πέτυχαν κι εσείς σκεφτείτε την επόμενη μέρα.
Σκεφτείτε τι θέλετε στα αλήθεια να κάνετε όταν μεγαλώσετε. Και κάντε το. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Διάβασμα κι εξετάσεις ξανά; Εγγραφή στη σχολή που περάσατε και ψηλάφιση του νέου σας αντικειμένου; Πλήρη φοιτητική ζωή σε αυτό που επιτύχατε; Αναβολή σπουδών για στρατιωτικό και σκέψη; Ιδιωτική σχολή; Δουλειά;
Δική σας η ζωή. Σκεφτείτε πώς τη θέλετε, ώριμα και συνειδητοποιημένα και κυνηγήστε την.
Μιλήστε με τους δικούς σας ανθρώπους. Καταθέστε τους τα σχέδιά σας και δείτε μαζί τις εναλλακτικές. Εμπιστευτείτε τις σκέψεις σας σε ανθρώπους που σας αγαπούν και τους εμπιστεύεστε. Αποφασίστε. Και μην το βάζετε κάτω.
Παλέψτε για τη ζωή σας. Παλέψτε για το αύριο που θέλετε για την πάρτη σας. Και μην κλαίτε άλλο για αποτυχίες, καράβια που χάθηκαν και στόχους που δεν τους φτάσατε ποτέ.
Τίποτα δεν τελείωσε. Αρκεί να το πιστέψετε, να σηκώσετε τα μανίκια και να δώσετε στη ζωή να καταλάβει.
Είπαμε, το ότι δεν περάσατε κάπου της αρεσκείας σας δεν είναι και προς θάνατον. Είναι απλά προς πείσμα και κινητοποίηση.
Θέλει κυνήγι η ζωή μαναράκια μου και τα 18 είναι μια καλή ηλικία για να το καταλάβετε και να κινητοποιηθείτε.
Διεκδικήστε τη και μη νοιάζεστε για το τι θα πουν οι τρίτοι, οι έξω, οι ξένοι. Εκείνοι μήτε ξέρουν ποιοι αλήθεια είστε, ούτε πόσο κοπιάσατε.
Μη σας νοιάζει η γνώμη τους.
Για μας, που σας αγαπάμε και σας στηρίζουμε πάντα, είστε πάντα τα καμάρια μας κι είμαστε περήφανοι για σας.

http://www.anapnoes.gr