Eίναι αλήθεια πως έχουμε μάθει να κατηγοριοποιούμε γεγονότα, την συναισθηματική μας κατάσταση και τους ανθρώπους γύρω μας ως «καλό» , «κακό» και «ουδέτερο». Φανταστείτε για μια στιγμή τις τρεις αυτές λέξεις ως τρία κουτιά. Κάθε κουτί αντιστοιχεί και σε ένα σύνολο από καλά θεμελιωμένα «πιστεύω» και αντιδράσεις που λαμβάνει ο καθένας από εμάς που επιλέγει το αντίστοιχο κουτάκι.
Αν επιλέξουμε το κουτί με την επιγραφή «καλό», προσπαθούμε να κρατήσουμε την συγκεκριμένη ευχάριστη σκέψη, είτε αναβιώνοντας μια παρόμοια κατάσταση, είτε ονειροπολώντας την.
Αν επιλέξουμε το κουτί υπό την ταμπέλα του «κακού», θέλουμε να απομακρύνουμε τον εαυτό μας από το γεγονός το συντομότερο δυνατόν. Πιο συγκεκριμένα φροντίζουμε επιμελώς να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από το συναίσθημα που μας προκάλεσε. Τότε είναι και η στιγμή σε μια κατάσταση όπου αρνούμαστε κατηγορηματικά να δεχτούμε την πραγματικότητα, ακόμα και αν αυτή μας κοιτάει κατάματα.
Το τελευταίο κουτί είναι το ουδέτερο το οποίο δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους περισσότερους ανθρώπους, διότι δεν προσφέρει ούτε μεγάλη χαρά, ούτε μεγάλη στεναχώρια. Ουσιαστικά το «ουδέτερο» είναι το μικρό σκαλοπάτι για την ατέρμονη μετάβαση από το καλό στο κακό.
Το καλό και το κακό προσφέρουν την πολυαγαπημένη δραματοποίηση και τη συνεχή δημιουργία προβλημάτων.
Βαθύτερα στο «καλό»
Θα σας παραθέσω ένα ερώτημα και θα ήθελα να απαντήσετε στον εαυτό σας ειλικρινά:
«Πόσες από τις φορές που κρίνατε μια κατάσταση ως καλή, ο χρόνος σας διέψευσε πανηγυρικά με αποτέλεσμα στην συνέχεια να αλλάξετε την ταμπελίτσα, βαπτίζοντας εν τέλει την εν λόγω κατάσταση ως κακή;»
Όταν βάζει κανείς τον χρόνο ως κυρίαρχη μεταβλητή στη ζωή του, συνειδητοποιεί πως το «καλό» είναι εξαιρετικά ασταθές καραδοκώντας να μετατραπεί σε κακό. Το καλύτερο μάθημα για το φαινόμενο αυτό μπορεί να μας το δώσει η φύση, όπου τα πανέμορφα λουλούδια μαραίνονται για να μετατραπούν σε ξερά κλαδιά με την άφιξη του χειμώνα. Με τη σειρά τους τα ξερά κλαδιά ανθίζουν και καρποφορούν εκ νέου την ερχόμενη άνοιξη. Είναι ένας ατελείωτος κύκλος. Σε όλα τα πράγματα, λοιπόν, υπάρχει η περίοδος διαστολής και συστολής. Αν το καλοσκεφτείτε, ο λόγος ύπαρξης μας, η ίδια μας η αναπνοή αποτελεί απόδειξη του φαινομένου αυτού.
Βαθύτερα στο «κακό»
Άλλη μια ερώτηση που επιζητά ειλικρινή απάντηση:
«Ποιος θα ήσουν χωρίς τα προβλήματα σου;»
Αρκετές φορές τείνουμε να ταυτιζόμαστε με τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τα αναπαράγουμε τόσο συχνά σε εμάς και τους γύρω μας, σε σημείο που έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Ως αποτέλεσμα, ο εαυτός μας και το πρόβλημα γίνονται ένα. O Eckhart Tolle στο βιβλίο του “The Power of Now”, παρουσιάζει μια διαφορετική σκοπιά καθώς χαρακτηρίζει τα προβλήματα ως “life situations”, δηλαδή μια κατάσταση/ πρόκληση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούμε απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τα προβλήματα. Δίνουμε χώρο στον εαυτό μας για να τα λύσουμε, μην συνεχίζοντας να παραπονιόμαστε για αυτά.
Βαθύτερα στο «ουδέτερο»
Ουσιαστικά το ουδέτερο δεν αναφέρεται σε κάποιο κουτί , διότι το ουδέτερο είναι ο παρατηρητής, ο οποίος είναι πέρα από κάθε κουτί. Αυτό γιατί είσαι εσύ, πέρα από κάθε πρόβλημα και δυστυχία που επιβάλλεις στη ζωή σου. Είσαι αυτός που βλέπει τα συναισθήματα σου από μια απόσταση χωρίς να ταυτίζεται με αυτά, είσαι αυτός που νιώθει το σώμα σου και δέχεσαι την πραγματικότητα χωρίς να την κρίνεις αδιάκοπα. Είσαι αυτός που δεν διαλέγει κανένα κουτάκι για να κατηγοριοποιήσει επιμελώς συναισθήματα, καταστάσεις & ανθρώπους. Και αυτό γιατί; γιατί απλούστατα δεν μπορείς να χωρίσεις όλη σου τη ζωή σε τρία κουτάκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου