Της Θεοδώρας Ατζεμιάν.
Φοβάμαι μαμά. Αλλά εδώ σ’ αυτό το δισύλλαβο, φοβάται η μάνα. Τρέμει η ψυχή της. Βλέπει τα παιδιά της να βγάζουν γκρίζο χρώμα στα μαλλιά και να γεμίζουν ρυτίδες, πρόωρα.
Δεν το κέρδισαν τίμια το πλεονέκτημα αυτό.
Τους πρόλαβε το βάσανο.
Δεν είναι ανάγκη να πουν πολλά. Στο μαρτυρούν τόσες λεπτομέρειες που τα λόγια πια δεν προσθέτουν τίποτα.
Τα μάτια μαρτυρούν την αγωνία τους. Παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη μύτη της νεοσύστατης οικογένειας στο οξυγόνο.
Δεν το κέρδισαν τίμια το πλεονέκτημα αυτό.
Τους πρόλαβε το βάσανο.
Δεν είναι ανάγκη να πουν πολλά. Στο μαρτυρούν τόσες λεπτομέρειες που τα λόγια πια δεν προσθέτουν τίποτα.
Τα μάτια μαρτυρούν την αγωνία τους. Παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη μύτη της νεοσύστατης οικογένειας στο οξυγόνο.
Καθημερινός πόλεμος γεμάτος ήττες.
Η νίκη, είναι μια λέξη που τείνει να σβήσει. Πόσο αλλόκοτο αυτό που βιώνουμε, αυτό που κλήθηκαν να πουν ζωή τους. Μας συρρικνώνει, μας τρομοκρατεί.
Φοβάμαι γι’ αυτό που έρχεται μαμά. Και εσύ λιώνεις, στο βάθος των μικρομέγαλων ματιών. Αυτό που τους περιμένει να βιώσουν. Σκέφτεσαι αυτά που θα χάσουν και δακρύζεις. Κεκτημένα που πια φαντάζουν τόσο μακρινά.
Ανάσες έγιναν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, το γέλιο και η ασφάλεια που σου προσφέρουν ακούραστα οι δικοί σου άνθρωποι.
Μίκρυνε ο κύκλος των φίλων, ξεχώρισε ο εκλεκτός, απομακρύνθηκε ο σκάρτος. Φοβάμαι μαμά… θα σκεφτείς. Και θα σε ακούσει.
Γιατί φοβάται και αυτή, αλλά παλεύει ακόμα, και σας το προτείνει ανεπιφύλακτα. Παλέψτε παιδιά όλου του κόσμου, αντίθετα στο ρεύμα, χτυπηθείτε, σηκωθείτε όσες φορές και αν χρειαστεί.
Τα μαθήματα της ζωής ξεκινούν εκεί που τελειώνει ο φόβος.
Φοβάμαι μαμά… θα πει. Αντιμετώπισε τον κόσμο παιδί μου, να απαντήσεις.
Αλλά μέσα σου ματώνεις, μαμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου