Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Σε κάποιους καθηγητές χρωστάμε τα πάντα



Της Νικόλ Παπαδοπούλου
Υπάρχουν κάποιοι καθηγητές που ξεχωρίζουν. Άνθρωποι με μια αλλιώτικη μορφή στην ψυχή. Με μια λάμψη που όταν την αντικρίζεις, νομίζεις ότι θα σε τυφλώσει και θα σε μετατρέψει σε κάτι εντελώς παγερό. Σε όλους κάποια στιγμή συμβαίνει να τους συναντήσουν ή τουλάχιστον περνούν από μπροστά τους χωρίς καν να το αντιληφθούν. Οι καθηγητές λοιπόν αυτοί, με τρόπο τους σε στιγματίζουν.
Αφήνουν το σημάδι τους και φεύγουν ή ακόμα καλύτερα μένουν για πάντα στην ζωή σου. Είναι άνθρωποι φωτεινοί μα πάνω από όλα καλοσυνάτοι. Βλέπεις την Παιδεία και την ευφροσύνη τους, την εξυπνάδα και την ανδρεία τους, όχι μόνο στο πνεύμα αλλά και στις πράξεις. Μπορεί να περνούν τα δικά τους βάσανα, αλλά να μου πεις, ποιος σήμερα είναι εντελώς καλά;
Ναι έχουν και αυτοί προβλήματα. Δεν είναι ρομπότ. Έχουν και αυτοί αισθήματα. Μπορεί να τα καλύπτουν στην διάρκεια μιας ημέρας αλλά όταν έρθει η ώρα να επιστρέψουν σε αυτά, γίνονται καθημερινοί άνθρωποι σαν όλους μας. Και όμως, σε εμάς φαίνονται διαφορετικοί. Ίσως αυτό να είναι που μας μαγνητίζει. Αυτό το κάτι που δίνει την σπίθα για να ξεκινήσουν όλα. Εγώ ακόμα θυμάμαι εκείνη την μέρα. Την πρώτη μέρα που μπήκε στην τάξη για να μας γνωρίσει. Να μας μιλήσει για το μάθημα και τους κανόνες προφοράς της γλώσσας. Από την αύρα της και μόνο, ένιωσα μια ανάγκη να την μάθω. Έτσι και έγινε.
Η προφορά και η κουλτούρα με άγγιξαν και αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω. Αυτή η γυναίκα πάντα μου έλεγε πόσα καλά τα ξέρω και εκτιμούσε την προσπάθεια μου.Μερικές φορές σκέφτομαι: Αν δεν την γνώριζα θα τα αγαπούσα το ίδιο; 10 χρονών ήμουν τότε. Και λίγες μέρες μετά συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να γίνω. Να ακολουθήσω τα βήματά της. Και η ζωή αυτό μου έφερε. Κατάφερα να γίνω και εγώ Καθηγήτρια. Να μιλάω μια γλώσσα που αγαπώ και στην πορεία να μπορώ και εγώ να διδάσκω. Έχω χρόνια να την δω αλλά θυμάμαι την μορφή της.
Θυμάμαι πόσο πολύ χαιρόταν όταν μάθαινε νέα μου και φυσικά όταν πέρασα στις Πανελλήνιες στην ίδια Σχολή με εκείνη. Νομίζω ότι για έναν καθηγητή, το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να του κάνει ένας μαθητής του, είναι να τον εμπνεύσει να ακολουθήσει την πορεία του. Πόση δύναμη παίρνει ο ίδιος! Ξέρει πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο την θαυμάζω. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω για κάτι άλλο, αλλά σκέφτομαι πόσο πολύ αγαπώ την γλώσσα και πόσα πέρασα για να φτάσω εδώ που είμαι. Σε κάποιους καθηγητές χρωστάμε τα πάντα λοιπόν. Και δεν εννοώ μόνο τις γνώσεις αλλά την ευγένεια της ψυχής τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου