‘’Σε ευχαριστώ που δεν υπήρξες μέτριος. Σε ευχαριστώ που από την αρχή, μου φέρθηκες με τον χειρότερο τρόπο. Σε ευχαριστώ που δεν στάθηκες άξιος στο ύψος των περιστάσεων, στα όσα έπρεπε, στα όσα όφειλες να κάνεις. Ούτε καν τα αυτονόητα. Ούτε τα προσχήματα μπόρεσες να κρατήσεις…
Και επειδή εσύ, δεν υπήρξες μέτριος, επειδή εσύ από την αρχή, έκανες ξεκάθαρο με τον τρόπο σου, το ότι δεν είμαι σημαντική για σένα, εγώ κατάφερα να προχωρήσω…
Πόνεσα πολύ. Έκλαψα. Χτυπήθηκα. Βίωσα την μοναξιά βαθιά μες το πετσί μου.
Δεν ήσουν καλός. Ούτε επαρκής. Δεν ήσουν καν μέτριος… Και για αυτό σε ευχαριστώ…
Γιατί ήσουν κακός. Ήσουν απών. Ήσουνα λίγος. Και αυτό, το έκανε ξεκάθαρο για μένα…
Με έβγαλε από δεύτερες σκέψεις, από τύψεις, από προβληματισμούς για το πως να ισορροπήσω καταστάσεις. Με απενοχοποίησε. Με ελευθέρωσε.
Και έτσι…Απλά προχώρησα. Απλά συνέχισα. Πήγα παρακάτω τη ζωή μου.
Να είσαι καλά. Σε ό,τι κάνεις. Όπου και αν πας. Και ας είναι ο Θεός μαζί σου.’’
Την άκουγα ώρα να μιλάει… Δεν αναφερότανε σε μένα. Όχι. Μου έλεγε για μια ιστορία από τα παλιά.
Με προβλημάτισε. Πολύ.
Όχι για την ίδια. Όχι. Άλλωστε, είναι καλά πλέον, έχει προχωρήσει.
Με προβλημάτισε για μένα.
Για το πόσο μέτριος είμαι εγώ απέναντι σε όσους αγαπάω. Για το πόσο μέτριος είμαι απέναντι στους ανθρώπους τους δικούς μου. Στη γυναίκα μου, τους γονείς, τους φίλους, τα αδέρφια μου, όλους… Για το τί κακό, με τη μετριότητά μου τους προκαλώ…
Σκέψου το… Προβληματίσου και εσύ.
Είναι πολύ άσχημο, μέτριος να καταντήσεις…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου