Το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, το παιδεύεις στο μυαλό σου… Να υπολογίσεις τους κινδύνους, τα ρίσκα, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχεις, να προβλέψεις όλα όσα μπορούνε να συμβούν.
Και όλο περνάει ο καιρός, και όλο πουθενά δεν καταλήγεις. Και το νιώθεις έτοιμο να σκάσει το μυαλό σου από τη πολλή τη σκέψη. Και νιώθεις έτοιμος, από την πίεση να καταρρεύσεις.
‘’Μήπως δεν είμαι έτοιμος; Μήπως δεν θα τα καταφέρω; Μήπως δεν πρέπει; Μήπως να περιμένω; Μήπως αυτό, μήπως εκείνο…’’
Και περνάει και άλλο ο καιρός, και εσύ πάλι στάσιμος, στο ίδιο το σημείο.
Ξέρεις…
Δεν είναι κακό, να είναι κανείς προσεκτικός. Να σκέφτεται πριν πράξει. Συχνά όμως οι άνθρωποι, μπαίνουμε σε τρυπάκια. Δειλιάζουμε. Βαλτώνουμε. Και τον φόβο μας, την έλλειψη ανδρείας, την βαφτίζουμε προσοχή. Την βαφτίζουμε σύνεση. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να παιδευόμαστε μέρα νύχτα, να παλεύουμε συνέχεια με τον ίδιο μας τον εαυτό, χωρίς όμως πραγματικό λόγο.
Είναι όμως φορές που αν δεν ρισκάρεις, που αν δεν κάνεις το βήμα, το αβέβαιο, το δύσκολο, δεν θα προχωρήσει τίποτα. Θα κάθεσαι και θα βλέπεις τη ζωή σου να περνά, τους γύρω σου να προχωρούν τις ζωές τους, και εσύ να δυστυχείς μέσα στις ανασφάλειές σου.
Έχε στο νου σου, πως αν το πουλί δεν κάνει το βήμα να φύγει από τη φωλιά, δε πρόκειται ποτέ να μάθει να πετάει.
Καλό σου βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου