Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Εκείνοι οι δυνατοί που ζητούν την αγάπη σου.



Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
Βάζω στοίχημα, πως έχεις διαβάσει άπειρα κείμενα, που αναλύουν τα χαρακτηριστικά των δυνατών ανθρώπων.
Και δεν τα αναλύουν φυσικά γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να γράψουν. Στόχος είναι, η θετική πλευρά που βγάζουν και η δύναμη που μεταφέρουν, μέσω της ζωής και των επιλογών που κάνουν.

Πάντως για να ξέρεις, δεν πατούν μαγικά κουμπιά και μπαίνουν στον αυτόματο λειτουργώντας με δυναμισμό.
Και ούτε τα συστατικά με τα οποία γεννήθηκαν, τους διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους.
Χμ, για να είμαι λίγο ειλικρινής, θα πω πως ίσως, ίσως να είναι λίγο παραπάνω προικισμένοι από την ίδια τους τη φύση.
Η διαδρομή τους είναι μοναχική, βαθιά μοναχική, μιλούν πολύ με τον εαυτό τους, αρκετές φορές τα χάνουν και αυτοί οι ίδιοι, με τις αντιδράσεις τους.
Φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό, φαντάσου τώρα, τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Έχεις αναρωτηθεί όμως, τι αισθάνονται οι ίδιοι; Πως βλέπουν τον εαυτό τους;
Κάτι παιδάκια τετράχρονα φοβισμένα, που αν δεν πιάσουν το χέρι της μαμάς κοιτούν γύρω, σαστισμένα και βλέπεις το φόβο στα μάτια τους, τα έχεις δει;
Αυτό το βλέμμα, το έχεις δει σε παιδικά μάτια;
Αυτό το συναίσθημα βιώνουν αυτοί οι δυνατοί που ίσως και εσύ, να θαυμάζεις.
Φοβισμένα τετράχρονα, με ψυχή σαν αλάνα τόσο μεγάλη, ώστε να χωράει όλα τους τα όνειρα, ένα μικρό βασίλειο, όπου εκεί είναι παντοδύναμοι, όπου εκεί τα όνειρα τους, μπορούν να γίνουν αληθινά.
Πιστεύουν σε σένα, πιστεύουν στα λόγια σου. Το μόνο που ζητούν, είναι να μην τους αναγκάσεις να βγάλουν, αυτό το φοβισμένο παιδί προς τα έξω.
Βλέπεις το σκασμένο, ξεπροβάλει μπροστά τους σε κάθε απογοήτευση, σε κάθε πίκρα που παίρνουν. Απρόοπτα, για να τους θυμίσει το πόσο ευάλωτοι είναι.
Γιατί εάν εσύ πιστεύεις πως δύναμη σημαίνει σκληρότητα, σημαίνει έλλειψη αισθημάτων ευαισθησίας, είσαι γελασμένος.
Φαντάσου πως αγγίζουν τα χέρια σου ένα μικρό κομμάτι ζύμης, πόσο εύπλαστη μοιάζει ανάμεσα στα δάχτυλα σου; Πόσο απαλή τη νοιώθεις και πόσο εύκολα τις δίνεις εσύ, το σχήμα και τη φόρμα που θέλεις; Σου δίνει μια δύναμη και σένα, γιατί το δικό σου χέρι κάνει όλες τις κινήσεις και το αποτέλεσμα που βλέπεις, είναι δικό σου δημιούργημα.
Σαν λοιπόν τύχει και στα φέρει η ζωή έτσι που να συναντήσεις κάποιον δυνατό, κοίταξέ τον κατάματα προτού τον θαυμάσεις, προτού ίσως τον ζηλέψεις…φέρε στο μυαλό σου το τετράχρονο που λέγαμε, γιατί αυτό τον άνθρωπο έχεις απέναντί σου.
Αν ο δυναμισμός του είναι πολύ έντονος και φοβηθείς, αν οι αποφάσεις τις ζωής του πολύ ορθές, κοφτές και απόλυτες για τα ευαίσθητά σου δεδομένα, κοίταξε για λίγο και τα δικά σου χέρια, νοιώσε τα δάχτυλα σου…
Κάποτε κάποια άλλα χέρια, μπορεί σαν και τα δικά σου, να τον πόνεσαν, να τον πλήγωσαν, τα λόγια σου δεν θα καταφέρουν να το φέρουν κοντά σου.
Δείχνει δυναμικός, αποφασιστικός και σίγουρος για τον εαυτό του και δε σε εμπιστεύεται, για να αφήσει αυτό το παιδάκι που κρύβεται μέσα του στα χέρια σου.
Θα πρέπει οι λέξεις που θα πεις, οι πράξεις σου και οι χτύποι της καρδιάς σου, να γίνουν μια ευθεία γραμμή.
Μια γραμμή που θα σε οδηγήσει κατευθείαν στην ψυχή του παιδιού που κρύβουν μέσα τους.
Μέχρι τότε, αυτοί θα στέκουν πάντα όρθιοι, παρών, δίπλα και κοντά σε εκείνους που αγαπούν, σε εκείνους που χρειάζονται την δύναμή τους.
Δε φεύγουν αυτοί…
Εσύ θα φύγεις.
Εσύ δεν αντέχεις να πιστέψεις στο θαύμα τους.
Και μια χάρη κάνε τους αν το θες. Μην ξαναπαινέψεις τη δύναμή τους.
Αγάπη ζητούν. Αν έχεις πρόσφερέ την, αν όχι ξέρεις…
Φύγε! Και όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου