Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές, να χαίρεται με τα λάθη των διπλανών μου…
Να χαίρεται με τις πτώσεις τους, με τα σφάλματά τους, με τις αδυναμίες τους.
Πιάνω τον εαυτό μου να ανακουφίζεται, όταν οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι, κοντινοί ή και ξένοι, είναι ακόμα υπόδουλοι στα πάθη τους, όταν εμμένουν σε ό,τι είναι αμαρτία.
Και συμβαίνει αυτό γιατί είμαι δειλός. Λιγόψυχος.
Γιατί έτσι μπορώ να επαναπαύω τον μίζερο εαυτούλη μου, να μην προσπαθεί τα πάθη του να τα πολεμήσει.
Συμβαίνει αυτό, για να μπορώ να δικαιολογώ τα λάθη μου, με ένα ‘’έλα μωρέ, όλος ο κόσμος έτσι είναι’’.
Συμβαίνει αυτό για να μπορώ να αντέχω τον εαυτό μου. Να σκέφτομαι πως ‘’εντάξει, δεν είμαι σαν και αυτόν ή σαν τον άλλον, πως δεν συγκρίνονται τα λάθη μου με τα δικά τους λάθη.’’
Και έτσι πορεύομαι, καθησυχάζοντάς με, και δοξάζοντας και τον Θεό, που εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς, δεν είμαι σαν τους άλλους…
Είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου έτσι να σκέφτεται και έτσι τα πράματα να κρίνει. Ίσως καμμιά φορά, έτσι να σκέφτεσαι και εσύ…
Είναι όλες οι φορές αυτές λοιπόν, που δεν θέλω να δω τα χάλια μου. Είναι που φοβάμαι να αντικρύσω τις ευθύνες μου και τον εαυτό μου. Είναι που είμαι εγωιστής, αδύναμος, δειλός. Είναι, που είμαι ακόμα ανίκανος να αγαπήσω…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου