«Παραδοσιακά παιχνίδια ονομάζονται τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότεροι και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με προφορική περιγραφή ή επίδειξη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους.
Τα παραδοσιακά παιχνίδια είναι ομαδικά (κρυφτό, μακριά γαϊδούρα, τυφλόμυγα, το μαντίλι, κ.ά.). Υπάρχουν και κάποια που αρχικά ενδέχεται να μοιάζουν ατομικά, αλλά τελικά αποδεικνύονται ομαδικά,
καθώς παίζονται διαδοχικά από κάθε ένα παιδί μέσα στην ομάδα. Αυτά έχουν σχέση περισσότερο με την τεχνολογία της κάθε εποχής και τις δεξιότητες των παιδιών, όπως η σφεντόνα, η σβούρα, το τσιλίκι, κ.ά.
Κάθε παραδοσιακό παιχνίδι εκφράζει την εποχή και την κοινωνία που το δημιούργησε (κοινωνικές σχέσεις, οικονομική κατάσταση, πολιτιστικές αξίες, τεχνολογία, αντιλήψεις για την πολιτική, τον πολιτισμό, το φύλο, τις σχέσεις με τους άλλους λαούς)».
Μη μου πείτε πως διαφωνείτε με τον παραπάνω ορισμό του παραδοσιακού παιγνιδιού;
Στο νου μου έρχονται και άλλα παιγνίδια. Οι τζιτζιλίδες με τις παραλλαγές, – όπως «μπας», «τρίγωνο» κ.λ.π. -, το «κουτί κρυφτό», το «τζαμί», το «αγιούτο», κ.λ.π.
Παίρνοντας όμως αφορμή από τη σημερινή μας φωτογραφία θα μιλήσουμε για την «μακριά γαϊδούρα».
Ένα παιγνίδι που παίζονταν από μικρούς και μεγάλους, που μάλιστα προκαλούσε και το ενδιαφέρον πολλών… θεατών.
Πως παίζονταν λοιπόν η «μακριά γαϊδούρα»;
Υπήρχαν δύο ομάδες αποτελούμενες τουλάχιστον από πέντε άτομα και μια «μάνα», που ήταν ο αρχηγός και διαιτητής του παιχνιδιού. Η «μάνα» στέκονταν όρθια με την πλάτη στηριγμένη σε έναν τοίχο ή όπου αλλού… βολεύονταν.
Ο πρώτος παίχτης της μιας ομάδας έσκυβε, χωρίς να λυγίσει τα πόδια του, και πιάνονταν από τη μέση της «μάνας». Κατά τον ίδιο τρόπο έσκυβε και πιάνονταν από τη μέση του πρώτου ο δεύτερος, από τη μέση του δεύτερου ο τρίτος, κ.ο.κ. Τα παιδιά της άλλης ομάδας πηδούσαν με τη σειρά πάνω στις ράχες των παιδιών της πρώτης ομάδας, με την «υποχρέωση» με το… πήδημα να μη ακουμπήσουν τα πόδια τους στο έδαφος. Σ΄ αυτή την περίπτωση έχαναν και αντικαθιστούσαν την ομάδα που ήταν από κάτω. Όταν ο πρώτος στόχος επιτυγχάνονταν ο αρχηγός τους με στεντόρεια φωνή έλεγε. «Τσανταλίνα μανταλίνα και στον κώλο σου μια σωλήνα πόσα είναι αυτά» δείχνοντας με τα δάκτυλά του έναν αριθμό που έπρεπε να τον μαντέψει εκείνος που το κρατάει στην πλάτη του. Αν δεν τον μάντευε τον σωστό αριθμό των δακτύλων, το παιχνίδι επαναλαμβάνονταν κατά τον ίδιο τρόπο, αλλιώς οι δύο ομάδες άλλαζαν ρόλους.
Στη διάρκεια του παιγνιδιού δημιουργούνταν και αμφισβητήσεις που οδηγούσαν στην ένταση μεταξύ των δύο ομάδων και στο τέλος την πλήρωνε η μάνα.
-Ο Κώστας ακούμπησε στο έδαφος, έλεγε κάποιος παίκτης της κάτω ομάδας.
-Μη λες ψέματα ρε, έλεγε ο Κώστας και καλούνταν η «μάνα» να αποφανθεί επί του θέματος. Που φυσικά πάντα αμφισβητούνταν η κρίση της.
Άλλες φορές πάλι, με το που έβρισκε τον αριθμό των δακτύλων η κάτω ομάδα, τα βέλη στρέφονταν κατά της «μάνας», κατηγορώντας την πως αυτή έδειξε τον αριθμό στους από κάτω.
Ο χαμός μεγάλος που πολλές φορές οδηγούσε και στη διάλυσή του.
Στη φωτογραφία παιδιά του Γυμνασίου Δράμας επί το έργον με ουκ ολίγους θεατές που κάνουν την πλάκα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου