ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΙΑΓΚΙΟΖΗ
Υπάρχει, άραγε, φιλοπατρία των Σαλονικιών για την πόλη τους; Με τη σκέψη και τη ματιά του συμπολίτη, θα έλεγα όχι. Υπάρχει η γενική ράθυμη διάθεση -εκτός ελαχίστων ρομαντικών- αυτών που συνεχίζουν να κουβαλάνε ως προμετωπίδα τους την ταμπέλα του «μπαγιάτη».
Πολλοί συνάδελφοι, κατά καιρούς, προσπαθήσαμε να αποκωδικοποιήσουμε το αν στην ταμπέλα του «μπαγιάτη», δηλαδή του ανθρώπου που βρίσκεται αιχμάλωτος της βαριεστιμάρας του, υπάρχουν και ψήγματα εχθρότητας σ' αυτό που λέμε «η αγάπη μας για την πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη».
Με την απόσταση του χρόνου, σήμερα που τα βλέπουμε τα πράγματα πιο νηφάλια, διαπιστώνουμε ότι η αδιαφορία μας καταστρέφει όχι μόνον εμάς τους ίδιους αλλά και τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Να σταθούμε, όμως, στα γεγονότα:
Πριν από έναν αιώνα, η Θεσσαλονίκη συντηρούσε με πάθος και φανατισμό τον Τύπο της. Εναν Τύπο με σπουδαίους δημοσιογράφους και σημαντικές κυκλοφορίες. Στα χρόνια που έτρεχαν ξεχώριζαν η «Νέα Αλήθεια», η «Μακεδονία», ο «Ελληνικός Βορράς» και πλήθος άλλων που αναλυτικά τα αναφέρει ο συνάδελφος.
Στο γύρισμα του αιώνα μόνον ο «Αγγελιοφόρος» και η «Μακεδονία» προσπαθούν να μας ενημερώνουν για τα τοπικά μας γεγονότα. Οι Θεσσαλονικείς -πράγμα ανεξήγητο- γύρισαν την πλάτη στον ντόπιο Τύπο.
Είναι ντροπή για τους Σαλονικιούς που δεν μπορούν να συντηρήσουν δύο εφημερίδες και οκτακόσιους τόσους -ζωή να 'χουμε- συναδέλφους που παλεύουν κι αυτοί για την επιβίωσή τους.
Αλλες πόλεις, όπως η Καβάλα, η Κομοτηνή, ο Βόλος, οι Σέρρες, η Λάρισα, κρατάνε τον Τύπο τους ψηλά και υπερήφανα.
Κι εμείς, η Θεσσαλονίκη; Στην πόλη με τους 1,5 εκατ. κατοίκους φτάσαμε στο σημείο να μην μπορούμε να αγοράσουμε μια εφημερίδα; Ούτε καν το «φιλί της ζωής» μπορούμε να δώσουμε στις δυο μας εφημερίδες.
Ποια είναι η αγάπη μας για να κρατήσουμε τ' αγκωνάρια της Θεσσαλονίκης;
- Το λιμάνι, που έγινε το «Λιμάνι της Αγωνίας» και πουλάει μόνο διασκεδάζει; Το Λιμάνι που κάποτε ήταν το αφεντικό στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια;
- Η Εκθεση που έγινε «τσίρκο» στα χέρια των πολιτικών μας και διαιρέθηκε στα δύο. Η Εκθεση που κάποτε μεγαλουργούσε. Ασε που οι διορισμένοι αφέντες της δεν ξέρουν ούτε την ιστορία της, όπως άκουγα στο πρόσφατο «Money show».
Να μιλήσουμε για το ενδιαφέρον των συμπολιτών μας για τον πολιτισμό της πόλης; Για τα γράμματα, τις τέχνες, το θέατρο;
Με χίλια ζόρια τύπωναν τη λογοτεχνική γραφή τους ο Τηλέμαχος Αλαβέρας στην «Πορεία», στη «Διαγώνιο», ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και τώρα στο δικό του χώρο ο Γιώργος Κορδομενίδης.
Με τον καημό της απώλειας του «Κοχλία» έφυγε ο Κώστας ο Λαχάς. Κωδικοποιημένη την κατάντια του πολιτισμού μας τη βλέπουμε στα χάλια του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αδιάφορα οι Θεσσαλονικείς αποφεύγουν να κοιτάξουν -κατά καιρούς- τη σαβανομένη με μαύρες πλερέζες πρόσοψη του κτιρίου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Να πάμε λίγο παρακάτω.
Να αφήσουμε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο; Μα, ήδη από τη μεταπολίτευση και μετά, μέσα στα σπλάχνα του παίζονται δράματα με πρωταγωνιστές τους «γνωστούς άγνωστους». Μικρές συμμορίες τρομοκρατούν διδάσκοντες και διδασκόμενους.
Κι εμείς; Εμείς περνάμε αδιάφορα σφυρίζοντας. Η φωτιά έχει φτάσει στα μπατζάκια μας, κι εμείς δε βλέπουμε τον «Μπίτερμαν, τον Εμπρηστή».
Για την πόλη μας, που δεν αγαπάμε, έχουμε πολύ πράμα ακόμη, όπως για τη Νέα Παραλία, τους δρόμους, τα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, τα εγκαταλειμμένα «αναπαλαιωμένα», τα περίλυπα αγάλματά μας, μαζί με τα εξαφανισθέντα από την πλατεία «Μακεδονομάχων». Οχι, δεν το ξέχασα. Εχουμε και το «άθλιο Mετρό», που έθαψε τη Θεσσαλονίκη σύμφωνα με τα κέφια ορισμένων Σαλονικιών σωτήρων. Στα επόμενα σημειώματα για όλα αυτά, εδώ θα είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου