Τα χρέη στην Ευρωζώνη

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ για το Γ' τρίμηνο του 2014 το κρατικό χρέος στα κράτη της Ευρωζώνης έφτασε στα 9,23 τρισ. ευρώ (92,1% του ΑΕΠ).  Στο σύνολο της ΕΕ διαμορφώθηκε στα 11,98 τρισ. ευρώ (86,6% του ΑΕΠ). Την «πρωτιά» κρατικού χρέους κατέχει η Γερμανία με 2,15 τρισ. ευρώ. Έπεται η Ιταλία με 2,13 τρισ. και η Γαλλία με 2 τρισ. Και οι τρεις μαζί χρωστάν περίπου το 68% του συνολικού χρέους των κρατών της Ευρωζώνης.

Το κρατικό χρέος της Ελλάδας ήταν 315,5 δισ. ευρώ (3,4% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης).

Ως προς το ΑΕΠ τα μεγαλύτερα ποσοστά κρατικού χρέους είχαν οι: Ελλάδα 176%, Ιταλία 132%, Πορτογαλία 131%, Ιρλανδία 115%, Βέλγιο 108%, Κύπρος 105%. Το ποσοστό της Γαλλίας κυμάνθηκε στο 95% και της Γερμανίας στο 75%.

Το ελληνικό κρατικό χρέος σημείωσε τα τελευταία χρόνια την ακόλουθη εξέλιξη:

·              Το 1997 114,5 δισ. ευρώ

·              Το 2000 130 δισ.

·              Το 2007 απογειώθηκε στα 236 δισ. ευρώ

·              Σήμερα, διαμορφώνεται περί τα 320 δισ. ευρώ (190% του ΑΕΠ).

Το ελληνικό κρατικό χρέος απογειώθηκε:

·              στη φάση των υψηλών ρυθμών της (καπιταλιστικής) ανάπτυξης στην Ελλάδα και αποκόμισης αστρονομικών κερδών από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα μονοπώλια,

·              παράλληλα με τις αναδιαρθρώσεις στην οικονομία (βλ. ΚΑΠ, προώθηση επιχειρήσεων στη Ν.Α. Ευρώπη, κ.ά.) στο πλαίσιο της σύγκλισης με την ΟΝΕ και της ένταξης στην Ευρωζώνη,

·              κατά την περίοδο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, όπως συνέβη και σε αρκετές άλλες χώρες, για την αντιμετώπιση των κλυδωνισμών στην οικονομία (βλ. διασώσεις τραπεζικών ομίλων, χρηματοδότηση άλλων επιχειρηματικών ομίλων, κτλ),

~.~.~

Τα απαραίτητα για την (καπιταλιστική) ανάπτυξη κρατικά δάνεια/χρέη κάλυπταν τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών, που δημιουργήθηκαν από .

·                   Τις κρατικές επιδοτήσεις προς τους επιχειρηματικών ομίλων μέσω των διαφόρων αναπτυξιακών νόμων.

·                   Την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών από τις αλλεπάλληλες μειώσεις στη φορολογία των επιχειρηματικών κερδών.

·                   Την ανάπτυξη των υποδομών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο (μεγάλα έργα, κόμβοι μεταφοράς κ.ά.) τα οποία κατασκευάζονται και στη συνέχεια αξιοποιούνται από τους επιχειρηματικούς ομίλους.

·                   Την κάλυψη της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων στις εμπορικές και άλλες δοσοληψίες με άλλα κράτη και αγορές,

·                   Τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων,

·                   Τη συμμετοχή του αστικού κράτους στις πολεμικές δαπάνες και εξοπλισμούς, κ.ά.

~.~.~

Οι αντιπαραθέσεις που εκδηλώνονται σήμερα στην ΕΕ, έχουν να κάνουν με τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα κράτη και στα μονοπώλιά τους. Επίσης έχουν σχέση με την αναγκαιότητα ύπαρξης κρατικού χρήματος για επενδύσεις από τις επιχειρήσεις. Όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ θέλουν χρήμα για τις δικές τους επιχειρήσεις, θέλουν η ΕΚΤ να συμβάλλει στην ανάκαμψη της δικής του καπιταλιστικής οικονομίας. Μπορεί η Γαλλία και η Ιταλία να στηρίζουν φραστικά την ελληνική κυβέρνηση. Αλλά σε σχέση με τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, θέλουν τα μέγιστα από την ΕΚΤ και την εφαρμογή πολιτικής χαλάρωσης για τις δικές τους οικονομίες, ενώ για την Ελλάδα επιμένουν να τηρήσει τις δεσμεύσεις της ως προς τα ελλείμματα και το χρέος.

Η αναδιάρθρωση βέβαια του κρατικού χρέους, ανεξάρτητα από «τεχνικές διαχείρισής» του, αποτελεί τον ένα από τους πυλώνες στήριξης του κεφαλαίου. Ο άλλος είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του. Η τελευταία απαιτεί συνδυασμό αντιλαϊκών μέτρων, κυρίως φτηνότερη και περισσότερο ευέλικτη εργατική δύναμη, αντιλαϊκών μέτρων που λαμβάνονται συστηματικά σε όλη την Ε.Ε. εδώ και πολύ καιρό, και πριν την κρίση, αλλά επιταχύνθηκαν με πρόφαση την κρίση. Αν και η ένταση των μέτρων δεν είναι ίδια σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξής τους, οι εργαζόμενοι παντού χάνουν για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.

~.~.~

Τα παζάρια που γίνονται στην ΕΕ, πίσω από τα μεγάλα λόγια, αφορούν την ενίσχυση/χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων και ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα (όπως και στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ) η Κομισιόν, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ θα είναι εδώ και θα ελέγχουν την πορεία των μεταρρυθμίσεων.

Τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν σχεδιάζεται  να γυρίσουν στην προ κρίσης εποχή ούτε να ανακτηθούν ο απώλειες.

από τα email μου