Γράφει η ψυχολόγος Άρτεμις Βαμβουνάκη.
Αγγελούδι μου, γλυκιά μου ύπαρξη, σε αγκαλιάζω σφιχτά και σου κρατώ το χέρι.
Στέκομαι δίπλα σου για οτιδήποτε με χρειαστείς και γίνομαι άγρυπνος φρουρός μα και συνάμα καθοδηγητής της ζωούλας σου. Θέλω να σου διδάξω τους δρόμους τη ζωής. Να σου μάθω πως τίποτα δεν κατακτιέται με ευκολία. Θέλει ζήλο , θυσία και επιμονή. Απαιτεί υπομονή και θάρρος για τα δύσκολα που θα έρθουν. Δεν είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα οι δρόμοι της ζωής μα και με αμέτρητα αγκάθια. Οφείλω να σε προετοιμάσω σαν έρθει η εκείνη η ώρα.