Χαρακώματα: Πανθρησκεία - μια νέα μορφή ανθρώπινης δουλείας

Η Πανθρησκεία, την οποία προπαγανδίζουν ο Πάπας, ο Πατριάρχης ή ο δικός μας αρχιεπίσκοπος, είναι το θρησκευτικό αντίστοιχο του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι κομμουνιστές προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τον άνθρωπο, με πρόσχημα την ανύπαρκτη "φυσική ισότητα" και την εξαφάνιση των ατομικών και συλλογικών διαφορών, που δεν ήταν όμως τίποτε άλλο από την επιβολή της στυγνής δικτατορίας του κομισάριου, απάνου σε αγέλες ομοιόμορφων και πειθήνιων όντων.

Τα παπαδαριό του Kallertzi-klertzi [κλήρος Καλλέργη, από το σχέδιο Γκούντενχοβ - Καλλέρτζι] προσπαθεί να χειραγωγήσει τον Θεό, με πρόσχημα μια ανύπαρκτη "μονοθεϊστική ταυτότητα", όπου ο Αλλάχ, ο Τζεχώβα κι ο Χριστός είναι οι πολλαπλές όψεις του ίδιου νομίσματος και συνεπώς οι θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων πρέπει να εξαφανιστούν και στη θέση τους να τοποθετηθεί το νεοταξίτικο κατασκεύασμα ενός πλανητικού Θεού, χωρίς ιστορία και χωρίς όνομα, που θα απαιτεί την παγκόσμια σιωπή των ομόθρησκων αμνών και την τυφλή υποταγή τους στο νέο ιερατείο.
Όπως και ο κομμουνισμός λοιπόν, η πανθρησκεία είναι μια νέα μορφή ανθρώπινης δουλείας, που εξαφανίζει τις συλλογικές ταυτότητες, από τις διαφοροποιήσεις των θρησκειών, για να επιβάλλει στη θέση τους, τη στυγνή δικτατορία ενός παγκόσμιου Ιμάμη/Πάπα, απάνου σε αγέλες ομοιόμορφων και πειθήνιων όντων.
Θα αποτύχει και αυτή, όπως απέτυχε ο κομμουνισμός αλλά θα αποτύχει μέσα σε εκατόμβες σφαγών.

Και θα αποτύχει γιατί δεν βάζει μόνο ο Θεός τη σφραγίδα του στον άνθρωπο, αναβιβάζοντας τον, από ζώο της ζούγκλας, σε Ηθικό και Λογικό ον αλλά βάνει και ο άνθρωπος τη σφραγίδα του στον Θεό, δίνοντας του ένα Πρόσωπο, που θα μπορούσε να αγαπήσει με τα ανθρώπινα μέτρα.
Η ελληνική "Παναγιά" παραδείγματος χάριν, δεν είναι μοναχά ένας εξανθρωπισμός που κάμει αντιληπτό στους Έλληνες, ένα κομμάτι από την υπερβατική φύση της Θεότητας αλλά μια συλλογική μορφοποίηση, μια βαθιά ριζωμένη στην ελληνική συλλογική συνείδηση, έκφανση της Θηλυκής πλευράς του Είναι, όπως ήταν άλλοτε οι θηλυκές οντότητες της Αρτέμιδος ή της Αφροδίτης.

Η ελληνική Παναγιά εγκλείει μέσα της και την Υπέρμαχο Στρατηγό, που πολέμησε για τα δίκια του Ελληνισμού στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως και την Μητέρα του εξανθρωπισθέντος Ιησού, σε ένα σύμπλοκο, τόσο στενά συνδεμένο με τη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, ώστε να μην μπορεί να εξαφανιστεί, αν πρώτα δεν εξαφανιστούν μαζί της και οι Έλληνες.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεοδόσιος διέταξε την καταστροφή όλων των αρχαίων αγαλμάτων, που παρίσταναν Θεούς, προκειμένου να εξαφανίσει τον Ελληνισμό, από προσώπου γης. Ωστόσο δεν έλαβε υπόψιν του, τη δύναμη του Πνεύματος, να εξελίσσεται διαλεκτικά, αλλάζοντας μορφές, τις οποίες αν χρειάζεται, τις απαγκιστρώνει ολότελα από την ύλη.

Ο Ελληνισμός λοιπόν επέζησε, όχι επειδή τα αρχαία μάρμαρα είχαν Θεϊκές ιδιότητες [και έτσι διέσωσαν τον Μέγα πολιτισμό του Δωδεκαθέου] αλλά επειδή η Ήρα, η Αθηνά, η Άρτεμις, η Αφροδίτη, η Εστία ή η Θέμις, ενσωματωμένες βαθιά στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, πέρασαν κάτω από τη μύτη των αυτοκρατόρων και αναδύθηκαν εκ νέου ως Υπέρμαχοι Στρατηγοί, ως Θεοτόκοι, ως Παρθένοι ή ως Γλυκοφιλούσες.

Η Ελληνορθοδοξία συνεπώς εμπεριέχει εντός της τη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού και δεν μπορεί να ισοζυγιαστεί, ούτε με τον καθολικισμό, ούτε με τον ισλαμισμό, ούτε με τον σιντοϊσμό, ούτε με καμία άλλη θρησκεία.
Το ανάλογο φυσικά μπορούμε να πούμε και για την καθολική παράδοση ή για την σλαβοορθοδοξία ή για τους ευαγγελιστές ή για το ισλαμ κ.λπ.

Αν λοιπόν ο Θεός είναι ένας και ασφαλώς ο Ίδιος έπλασε όλους τους ανθρώπους, μαύρους άσπρους, κίτρινους και εμπριμέ, ο τρόπος που έχουν οι άνθρωποι να τον λατρεύουν [και αυτό οικοδομεί τις θρησκείες] είναι πολύπλευρος, πολύχρωμος, πολυποίκιλος και πολύμορφος και διαμορφώνεται μέσα στην ιστορική πορεία των εθνών, σωρεύοντας συλλογικές μνήμες και συλλογικά βιώματα.
Γι αυτό και αποτελεί έγκλημα κατά της Ορθόδοξης Πίστης, η προσπάθεια του πολυπολιτισμικού παπαδαριού να διαφορίσει και να σβήσει ολοκληρωτικά τη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού, από το "πρόσωπο" του Χριστού και της Παναγίας, όπως διαμορφώθηκαν αυτά μέσα από την ιστορική πορεία των Ελλήνων και τη βαθιά Αγάπη με την οποία τα εναγκαλίστηκαν.

Με απλά λόγια, να θέλεις να ισοπεδώσεις την ανθρώπινη Πίστη, σε μια παγκόσμια θρησκεία, είναι σαν να θέλεις να κόψεις και να ράψεις όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλούπι, σαν να ήντουσαν άβουλες πλαστικές μάζες, που μπορείς να τις κάμεις ότι σου γουστάρει.
Αυτό ακριβώς δηλαδή που επιχείρησε ο κομμουνισμός για τον άνθρωπο και κατέληξε στην πιο στυγνή μορφή πολιτικής δουλείας...