Την απάντηση ίσως τη δόση η εγκυμονούσα ιστορία, η οποία αμήχανη και βουβή παρακολούθησε, εν χορδαίς και οργάνοις, τούτη την αδιανόητη δήλωση της Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, την οποία
έκανε από χειρογράφου ενώπιον του σημερινού προέδρου της Δημοκρατίας, καταγγέλλοντάς του την απόφασή της, για την εκλογή του στον Προεδρικό θώκο. Να, λοιπόν, η εθνομειοδοτική προσφώνηση της Προέδρου της Βουλής:
«Αναλαμβάνετε κ. Πρόεδρε, την Προεδρία της Δημοκρατίας για μια πενταετία, όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις:
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφαλείας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». (βλ. το κείμενο αυτό στην «Καθημερινή» της 13-2-2005, σελ. 24).
Αυτή η ανατριχιαστική πολιτική γραμμή της Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων (!), η οποία εκπροσωπούσε το σύνολο των τριακοσίων βουλευτών, αφού πέρασε και στα επίσημα πρακτικά της, και έγινε παρισταμένων όλων των εκπροσώπων των βουλευτών των κομμάτων της Βουλής, αποτελεί κορυφαία εκτροπή από το Σύνταγμα και το Πολίτευμα (την αδιανόητη αυτή δήλωση και την απαράδεκτη στάση των τριακοσίων βουλευτών καυτηρίασα τότε στο έργο μου – ημερολόγιο: «Το χρονικό της εθνικής μειοδοσίας του ονόματος της Μακεδονίας» Αθήνα, 2005 σελ. 477).
Η πιο πάνω στάση και συμπεριφορά των τριακοσίων βουλευτών σημαίνει ενεργό αποδοχή του ακρωτηριασμού όχι μόνο των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, αλλά και αυτών τούτων των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, τα οποία συνδέονται με τον εθνικό χώρο.
Πρόκειται για αδιανόητη συμπεριφορά η οποία στην Αθηναϊκή Δημοκρατία θα επέσυρε την ποινή του θανάτου. Οι Αθηναίοι της κλασικής αρχαιότητας δεν έπαιζαν ούτε με τους θεσμούς ούτε με την πατρίδα, την οποία είχαν ως κορωνίδα της ζωής τους και αυτό το κατοχύρωναν και στον όρκο τους, τον οποίο είχε συντάξει ο Σόλων. Ο όρκος αυτός, στον οποίο έδιναν οι νέοι των Αθηνών στον Ναό της Αγραύλου, άρχιζε ως εξής:
«Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω. Αμυνώ δε και υπέρ των ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών, την πατρίδα δε, ουκ ελλάσω παραδόσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι …»
Δυστυχώς οι μεταπολιτευτικοί κυβερνήτες των Αθηνών, μαζί με τη δεύτερη έκδοση της δικτατορίας του 1974, έκαναν ό,τι μπορούσαν με πράξεις και παραλείψεις να παραδώσουν ελάσσονα την Ελλάδα: Κύπρος – Ίμια – Ιστορία – γλώσσα – φρόνημα και Αιγαίο αποτελούν τους αψευδείς μάρτυρες της εθνικής αυτής τραγωδίας, η οποία παίζεται μπροστά σ’ ένα αποχαυνωμένο λαό.
Ως προς το τελευταίο, το Αιγαίο, αρκούμαι να σημειώσω την εθνομειοδοτική συμφωνία της Μαδρίτης, του Ιουλίου του 1997 με την οποία αναγνωρίστηκαν ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Ελληνικό Αιγαίο. (Για την ανθελληνική αυτή συμφωνία βλ. Το έργο μου: «Το χρονικό της εθνικής μειοδοσίας του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια», Αθήνα 2005, σελ. 297 επ.).
Αυτός ο «αθώος» όρος, ζωτικά συμφέροντα και ζωτικός χώρος, ισοδυναμεί τελικά με την εκχώρηση ελληνικών δικαιωμάτων στην Τουρκία για την ικανοποίηση δικών της αναγκών, αφού κατά τις αντιλήψεις της γεωπολιτικής επιστήμης:
«Ζωτικός χώρος νοείται το δικαίωμα ενός Έθνους όπως αποκτήσει χώρον καλύπτοντα τας ανάγκας του πληθυσμού του. Η άποψις περί του δικαιώματος επεκτάσεως εκαλλιεργήθη ιδιαιτέρως εν Γερμανία, όπου κατεβλήθη προσπάθεια να εδραιωθεί η αντίληψις περί της ανάγκης εξαφανίσεως των μικρών κρατών, όπως διασφαλιστεί η επιβίωσις των μεγάλων … το αξίωμα τούτο αποτέλεσε την βάσιν της εξωτερικής πολιτικής του Χίτλερ, ο οποίος σαφώς διεκήρυξεν ότι «το έδαφος είναι ο σκοπός της εξωτερικής μας πολιτικής. Η έννοια του ζωτικού χώρου … υπέστη σημαντικήν διερεύνησιν εις χείρας της Σοβιετικής Εν΄λωσεως, πλουτισθείσα και με αντιλήψεις στρατηγικάς. Ούτως η Σοβιετική Ένωσις κατέλυσε την ανεξαρτησίαν των τριών Βαλτικών Κρατών: Εσθονίας, Λετονίας, Λιθουανίας, επεκτείνουσα τον ζωτικόν χώρον εις την Βαλτικήν» (βλ. Π. Σταματιάδη: «Πόλεμος και Ειρήνη», 1964, σελ. 53).
Στην ουσία, λοιπόν, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ικανοποίησε τις ιμπεριαλιστικές αξιώσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας, χωρίς τιμωρία των υπευθύνων! Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. τις αποδέχεται και τις αυγατίζει. Κι αυτή χωρίς τιμωρία! Αντίθετα, ζητοκραυγάζεται από εκατομμύρια ψηφοφόρους που χορεύουν στις πλατείες ως μαϊμούδες για την νίκη του κόμματος!!!
Ποτέ στη σύγχρονη Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο απροκάλυπτη παραβίαση του Συντάγματος και τόσο έκδηλη αποδοχή της εθνομειοδοσίας, απ’ όλους εκείνους που τάχθηκαν να υπερασπίσουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και τα ατομικά δικαιώματα των Ελλήνων. Με τη Νέα αυτή «δημοκρατική» Τάξη πραγμάτων καταργήθηκαν όλες εκείνες οι διατάξεις που καταγράφονται στο άρθρο 4 του Συντάγματος για τα «ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα», στο άρθρο 6 για την απαγόρευση της σύλληψης κ.τ.λ
Όμως, επειδή ο λόγος περί του Συντάγματος και της αφάντου δημοκρατίας ας αναζητήσουμε τις σχετικές διατάξεις του που ορίζουν την ορκοδοσία των πολιτειακών και πολιτικών παραγόντων.
Έτσι, στο άρθρο 33 καταγράφεται το περιεχόμενο του όρκου του Προέδρου της Δημοκρατίας που λέει: «Ορκίζομαι … να φυλάσσω το Σύνταγμα και του Νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού».
Προχωρώντας συναντάμε το άρθρο 59 το οποίο προβλέπει τον όρκο των βουλευτών. Διαβάζουμε: «Ορκίζομαι … να είμαι πιστός στην πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους Νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου»
Πρόκειται για ένα πελώριο ψεύδος αφού οι βουλευτές λειτουργούν και ψηφίζουν κάτω από το σιδερένιο νόμο της κομματικής πειθαρχίας (βλ. άρθρο μου: «Η πειθαρχία των βουλευτών», στα «Πολιτικά Θέματα», της 24.4.1995).
Είναι προφανές ότι το περιεχόμενο των όρκων δεν ανταποκρίνεται στοιχειωδώς προς τα όσα κατετέθησαν πιο πάνω και για ολόκληρο το φάσμα της λειτουργίας του «δημοκρατικού» πολιτεύματος.
Κι όμως: Λαός – Ιστορία και Νέμεσης σιωπούν και αδρανούν, παρά τις ωμές και πολλαπλές παραβιάσεις του Συντάγματος από τους ταγούς και φρουρούς του, ενός Συντάγματος που είναι κι αυτό δικό τους κατασκεύασμα και εξυπηρετεί μόνον τους ίδιους.
http://www.ksipnistere.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου