Μήπως ο επιθετικός λόγος θα έπρεπε να απαγορεύεται; Πως μπορούμε σαν κοινωνία να γνωρίζουμε ποιος λόγος επιτρέπεται και ποιος όχι; Καταρχήν, ας εξηγήσουμε τι είναι η ελευθερία του λόγου.
Η ελευθερία του λόγου είναι η δυνατότητα να εκφράζεις ελεύθερα τις απόψεις σου.
Οι περισσότεροι από εμάς που ζούμε σε φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες, φανταζόμαστε την ελευθερία του λόγου σαν ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Άνθρωποι πέθαιναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν, για να υπερασπιστούν αυτό το δικαίωμα, αλλά τώρα κινδυνεύουμε να το χάσουμε και πάλι.
Η απειλή δεν είναι εξωτερική, αλλά έρχεται μέσα από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Μία ολόκληρη γενιά μαθαίνει να πιστεύει όχι στην ελευθερία του λόγου, αλλά στην ελευθερία να αποφύγει τον λόγο, αφού όπως δηλώνει η ίδια, δεν θέλει να νιώθει πληγωμένη και προσβεβλημένη από κάτι που δεν της αρέσει. Ωστόσο, αυτό μπορεί να αποδειχτεί πολύ επικίνδυνο.
Το βλέπουμε στην "πολιτισμένη" Ευρώπη, όπου το φαινόμενο της λογοκρισίας προσπαθεί να απαγορέψει οτιδήποτε θεωρείται "λεκτική επίθεση μίσους", ειδικά σε ότι αφορά το Ισλάμ και τις μουσουλμανικές ορδές που έχουν κατακλύσει την γηραιά ήπειρο. Για την επίθεση κατά του Χριστιανισμού όμως, δεν γίνεται λόγος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την συνταγματική προστασία της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου η πρώτη και κύρια τροποποίηση μιλάει για την ελευθερία του λόγου, υπάρχει όλο και αυξανόμενη τάση για καταστολή του λόγου, ή όπως την ονομάζουν πλέον, ¨πολιτική ορθότητα". Αυτό παρατηρείται κυρίως στα κολέγια και τα πανεπιστήμια, όπου υποτίθεται πως θα έπρεπε να κυριαρχεί απόλυτα η ελευθερία του λόγου, μιας και από εκεί επιλέγονται οι μελλοντικοί ηγέτες.
Σύμφωνα με μελέτη του Ιδρύματος για τα Ατομικά Δικαιώματα στην Εκπαίδευση (F.I.R.E.), το 54% των δημόσιων πανεπιστημίων και το 59% των ιδιωτικών πανεπιστημίων επιβάλλουν τον πολιτικά ορθό λόγο στους σπουδαστές τους, και υπολογίζεται πως τα επόμενα χρόνια, με τις οδηγίες του αμερικανικού Υπουργείου Παιδείας, ο "κώδικας του πολιτικά ορθού λόγου¨ θα εφαρμοστεί στο 100% των πανεπιστημίων της χώρας, δηλαδή σε όλες τις σχολές.
«Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό;» θα αναρωτηθεί κανείς.
Το 2013, κατά την Ημέρα του Συντάγματος, σε δημόσια πανεπιστημιούπολη της Καλιφόρνια, σε έναν σπουδαστή, ο οποίος τύχαινε να είναι επίσης και παρασημοφορεμένος βετεράνος του αμερικανικού στρατού, απαγορεύτηκε να μοιράσει δωρεάν φωτοτυπίες του Συντάγματος στους συμφοιτητές του. Την ίδια μέρα, σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο της ίδιας πολιτείας, σε έναν φοιτητή απαγορεύτηκε να διαμαρτυρηθεί έξω από την μικροσκοπική "ζώνη ελεύθερου λόγου", για την παρακολούθηση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (NSA). Αυτή η λεγόμενη "ζώνη ελεύθερου λόγου" αποτελούσε μόλις το 1,37% ολόκληρης της πανεπιστημιούπολης. Το ίδιο πράγμα συνέβη και στη Χαβάη μερικούς μήνες μετά. Το Ίδρυμα για τα Ατομικά Δικαιώματα στην Εκπαίδευση έστειλε αυτά τα πανεπιστήμια στο δικαστήριο, αλλά όπως και να'χει, μπορεί ο καθένας να δει την έκταση της λογοκρισίας.
Επίσης, από το 2009 και μετά, σπουδαστές και προσωπικό αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αποκλείσουν τους ομιλητές, των οποίων οι απόψεις θεωρούνται μη αρεστές.
Μία σχετικά νέα απειλή με τη μορφή προειδοποίησης (trigger warning) προειδοποιεί τους σπουδαστές για θέματα που θα διαβάσουν ή θα ακούσουν, και τα οποία ίσως να προκαλέσουν αρνητική συναισθηματική αντίδραση. Το 2014, σε άρθρο της New York Times, εμφανίστηκε η αίτηση ενός σπουδαστή που ζητούσε να τοποθετηθούν παρόμοιες προειδοποιήσεις στο διάσημο μυθιστόρημα "The Great Gatsby", που είχε μεταφερθεί πρόσφατα και στη μεγάλη οθόνη, επειδή "περιέχει μια ποικιλία από σκηνές που παραπέμπουν σε μισογυνιστική βία".
Αυτή η διαρκώς αυξανόμενη απαίτηση για ασφάλεια έχει μετατραπεί στην ουσία στο "δικαίωμα να μην νιώθει κανείς προσβεβλημένος". Αν προσθέσουμε και τις δημοφιλείς ακαδημαϊκές θεωρίες που ενθαρρύνουν τους σπουδαστές να ελέγχουν εξονυχιστικά την κάθε λέξη που βλέπουν ή ακούνε για να εντοπίσουν τυχόν μικροεπιθετικότητες, όπως δηλώσεις που μπορούν να παρερμηνευτούν ή να φανούν φυλετικά αναίσθητες, σεξιστικές, ρατσιστικές και κυρίως μη πολιτικά ορθές, τότε θα δούμε πως πολλοί σπουδαστές έχουν μετατραπεί σε αστυνόμους λόγου και σκέψης.
Αυτό είναι το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται η κοινωνία. Η κοινωνία χρειάζεται ειλικρίνεια και ελευθερία του λόγου, όχι την ελευθερία αποφυγής του λόγου. Η διανοητική άνεση δεν είναι δικαίωμα και ούτε θα πρέπει να είναι.
"Αν η ελευθερία σημαίνει κάτι, τότε σημαίνει πως είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτά που δεν θέλουν να ακούσουν."
- Τζωρτζ Όργουελ
http://thesecretrealtruth.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου