Η ιδιωτικοποίηση του νερού δεν θα συμβάλει στην εξοικονόμησή του.

Το πείραμα απέτυχε σε Παρίσι και Βερολίνο.Διάφανος χρυσός", πολυτιμότερος κι από τον "μαύρο χρυσό", το νερό έχει γίνει αιτία για πολέμους ήδη από την αρχαιότητα, αλλά και το επίκεντρο συζητήσεων για τον τρόπο διαχείρισής του


Εδώ και δεκαετίες είναι έντονος ο προβληματισμός για την εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων του πλανήτη. Ειδικότερα στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 έγιναν ατελείωτες συζητήσεις για τον τρόπο διαχείρισης του νερού,
με επίκεντρο το ερώτημα αν η διαχείριση του νερού πρέπει να αφεθεί στον δημόσιο τομέα ή αν θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί. Πέραν όλων των άλλων ενστάσεων προκύπτει και το ερώτημα του κατά πόσον είναι θεμιτή η χρήση του πολυτιμότερου φυσικού αγαθού στο οποίο θα πρέπει να έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι οι άνθρωποι να γίνεται από ιδιώτες επιχειρηματίες και να αντιμετωπίζεται σαν οποιοδήποτε άλλο προϊόν με στόχο το κέρδος.

Στη Βολιβία, χύθηκε αίμα και σκοτώθηκε κόσμος όταν το νερό ιδιωτικοποιήθηκε και χιλιάδες κάτοικοι έχασαν την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό. Ο "πόλεμος για το νερό", όπως καθιερώθηκε να λέγεται η επανάσταση από το λαό της Βολιβίας, στις αρχές του 2000, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει μια σειρά δημόσια αγαθά με πρώτο το νερό, στάθηκε η αφορμή να συσπειρωθούν οι πολίτες και μετά από μια σειρά αγώνων να αποκτήσει η χώρα, το 2009, το πρώτο Σύνταγμα, με απευθείας ψήφο από το λαό.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού δοκιμάστηκε και στη βόρεια Ευρώπη χωρίς όμως επιτυχία. Το 1985 στο Παρίσι δύο εταιρείες διαχείρισης νερού, η Veolia και η Suez, ανέλαβαν την εκμετάλλευση του νερού αλλά το 2008 ο δήμος της πόλης έλυσε τη σύμβαση μαζί τους αφού όπως κατήγγειλε δεν υπήρχε διαφάνεια στις αποφάσεις διαχείρισης ενός τόσο ευαίσθητου κοινωνικά φυσικού πόρου.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο Βερολίνο όπου το 1999 ιδιωτικοποιήθηκε μερικώς η επιχείρηση ύδρευσης. Σήμερα στις περισσότερες πόλεις της Γερμανίας η διαχείριση του νερού γίνεται είτε από δημόσιες, είτε από δημοτικές εταιρείες.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση των βρετανικών νησιών, όπου στην μεν Αγγλία, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, την διαχείρηση του νερού έχουν ιδιώτες αλλά οι έρευνες δείχνουν ότι η σύγκριση κερδών μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, που την διαχείρηση του νερού έχει το κράτος, είναι ταυτόσημη. Με δυο λόγια οι ιδιώτες δεν αποδείχθηκαν καλύτεροι μάνατζερ από το Δημόσιο...

Για την Ελλάδα τώρα, χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ευρωπαίου Επιτρόπου Όλι Ρεν σε σχετική ερώτηση ευρωβουλευτή για την ιδιωτικοποίηση των δύο μεγάλων εταιρειών ύδρευσης, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. O Ευρωπαίος Επίτροπος δήλωσε: "H Κομισιόν αναγνωρίζει ότι το νερό συνιστά δημόσιο αγαθό θεμελιώδους σημασίας για τους πολίτες και δεν διαθέτει πολιτική επιβολής στα κράτη μέλη για την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υδροδότησης".
 http://thesecretrealtruth.blogspot.com