Στον έλεγχο αποσκευών από Νέα
Υόρκη προς Αθήνα, μια κυρία περιμένει στην ουρά πίσω από έναν παπά.
-Πάτερ,
μπορώ να σας πω;
-Τι
είναι τέκνο μου;
-Ξέρετε,
έχω αγοράσει ένα επαγγελματικό σεσουάρ για τα μαλλιά μου και φοβάμαι ότι θα με
αναγκάσουν να πληρώσω τέλος εισαγωγής γιατί η αξία του είναι κάπως μεγάλη.
-Κι εγώ
τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό;
-Μήπως
μπορείτε να το κρύψετε κάπου στα ράσα σας; Εσείς είστε ιερωμένος, δεν πρόκειται
να σας κάνουν έλεγχο.
-Μα τι
λες, τέκνον μου; Μπορώ εγώ να παρανομήσω;
-Μα δε
θα παρανομήσετε. Απλά εκμεταλλευόμαστε λίγο το γεγονός ότι δε θα σας ψάξουν!
-Κι αν
με ψάξουν;
-Ε,
πείτε ένα ψεματάκι!
-Συγνώμη
τέκνον μου, ψέματα εγώ δε λέω!
-Καλά,
τέλος πάντων, είμαι σίγουρη ότι κάτι θα σκεφτείτε. Κι αν δεν τα καταφέρουμε,
πληρώνω το τέλος στην …τελική (-:
Ο παπάς
το σκέφτεται λίγο και δέχεται.
Όταν
έρχεται λοιπόν η σειρά του να περάσει από τον έλεγχο, γίνεται ο εξής διάλογος:
-Έχετε
να δηλώσετε τίποτα, πάτερ;
-Από τη
μέση και πάνω όχι, τέκνο μου!
-Ε;
Γιατί, από τη μέση και κάτω δηλαδή;
-Ομολογώ
ότι κουβαλάω ένα υπέροχο εργαλείο που σχεδιάστηκε για τις γυναίκες. Δυστυχώς
είναι ακόμα αχρησιμοποίητο!
Ο
υπάλληλος χαμογελάει και τον αφήνει να περάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου