Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα γράφουν όλοι την άποψη τους και μιλάνε για προσφυγικούς καταυλισμούς, για κέντρα υποδοχής κλπ κλπ
Αναρωτιέμαι αν έχουν δει ποτέ ένα, ή ακόμα και αν το είδαν, αν έκατσαν μέσα εκεί λίγες ώρες να νιώσουν πως είναι. Θα σας πω λοιπόν εγώ πως είναι. Είναι το απόλυτο τίποτα. Είναι το μέρος που η ζωή σου δεν υπάρχει πια, που εσύ, η ιστορία σου, όσα έζησες, όσα έμαθες δεν υπάρχουν πια. Δεν έχεις όνειρα, δεν έχεις ελπίδα εκεί μέσα. Κάθεσαι και περιμένεις και ξεχνάς και ο ίδιος τι περιμένεις.
Πανέμορφος ήλιος. Απαράδεκτη γη.
Περιμένεις να φύγεις, αλλά που θα πας;
Είσαι πλέον μια στατιστική, πρόσφυγας, εκτοπισμένος, “IDP» όπως τους γράφουμε στη διεθνή αρθρογραφία. Πίσω από φράχτες που δεν σε αφήνουν να διασχίσεις η ζωή των άλλων συνεχίζεται. Η δική σου όχι. Εκεί μέσα δεν μπορείς να επεξεργαστείς τον πόνο σου. Γιατί είσαι σε μια κατάσταση μόνιμης αναμονής, τρως ότι φαγητό σου δώσουν, όποτε σου το δώσουν, περιμένεις τις ΜΚΟ να σου δώσουν ρούχα, μοιράζεσαι βρώμικες τουαλέτες με χιλιάδες άλλους, αρρωσταίνεις και ελπίζεις ότι κάποια άλλη ΜΚΟ θα στείλει γιατρούς κ φάρμακα τουλάχιστον να μην πεθάνουν τα παιδιά σου.
Μπορεί να σε βιάσουν, να σε ληστέψουν, να σε χτυπήσουν, να χάσεις το μυαλό σου.
Κάπου στη μέση του πουθενά, παγιδευμένος για μήνες, για χρόνια, για πάντα.
Σκεφτείτε το…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου