Η οικογένεια είναι η βάση και η αρχή του πολιτισμού
Λουκιανός
Δεν υπάρχει πιο ευχάριστος τόπος από την οικογενειακή εστία
Κικέρων
Λουκιανός
Δεν υπάρχει πιο ευχάριστος τόπος από την οικογενειακή εστία
Κικέρων
Οικογενειακή ζωή
Οι γονείς έχουν βαρυσήμαντη θέση και ρόλο στον τομέα της διαπαιδαγώγησης. Μαγικές συνταγές και ιδανικά πρότυπα δεν υπάρχουν. Κάθε παιδί είναι ιδιαίτερο, με διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες και χαρακτηριστικά. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι αγάπη και στοργή. Ακούγεται εύκολο, απλό και δεδομένο αλλά η εμπειρία των ειδικών ψυχικής υγείας μαρτυρά το αντίθετο. Η αγάπη προσφέρει συναισθηματική ασφάλεια, ψυχική ισορροπία και συναισθηματική ηρεμία.
Όταν λέμε "γονείς" δεν εννοούμε μόνο τη μητέρα, καθώς η διαπαιδαγώγηση των νέων παιδιών είναι κοινή υπόθεση και προϋποθέτει τη συμμετοχή και των δύο. Συχνά παρατηρείται, η αποχή του πατέρα ή η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το παιδί. Κάτι τέτοιο μάλλον, ρίχνει ανισομερώς το ψυχολογικό βάρος στη μητέρα. Ο δρόμος προς την ανατροφή ενός παιδιού, δεν είναι μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Συχνά, μάλιστα υπάρχουν εκπλήξεις, ρήξεις, συγκρούσεις αλλά και σύγκλιση. Όλα αυτά προϋποθέτουν την αέναη αναπλαισίωση του γονέα. Με άλλα λόγια, την ευελιξία σε επίπεδο σκέψης και στάσης. Ο γονέας που προσαρμόζεται στις επιταγές της εποχής, έχει τη πιθανότητα να μιλήσει στη "γλώσσα" του παιδιού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του.
Το παιδί, ιδιαίτερα κατά τη σχολική ηλικία, δεν είναι ένα άβουλο ον. Αντίθετα, αρχίζει να αναπτύσσει κριτικές δεξιότητες και ικανότητες επίλυσης προβλημάτων. Ο γονέας λοιπόν, δεν απευθύνεται σε ένα παιδί που χρειάζεται υπερπροστατευτικότητα ή διαρκή επίβλεψη. Το παιδί της σχολικής ηλικίας έχει γνώμη και άποψη. Ο γονέας οφείλει να την ακούει, να την επεξεργάζεται πριν αρνηθεί εκ προοιμίου.
Η ενσυναίσθηση είναι ένα άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων. Πρόκειται για εκείνη την ικανότητα που έχουν οι άνθρωποι, να "μπαίνουν στη θέση του άλλου". Αυτή η δεξιότητα είναι μάλλον η θεμέλιος λίθος για μια διαπροσωπική σχέση με στοιχεία αλληλοκατανόησης.
Όταν λέμε "γονείς" δεν εννοούμε μόνο τη μητέρα, καθώς η διαπαιδαγώγηση των νέων παιδιών είναι κοινή υπόθεση και προϋποθέτει τη συμμετοχή και των δύο. Συχνά παρατηρείται, η αποχή του πατέρα ή η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το παιδί. Κάτι τέτοιο μάλλον, ρίχνει ανισομερώς το ψυχολογικό βάρος στη μητέρα. Ο δρόμος προς την ανατροφή ενός παιδιού, δεν είναι μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Συχνά, μάλιστα υπάρχουν εκπλήξεις, ρήξεις, συγκρούσεις αλλά και σύγκλιση. Όλα αυτά προϋποθέτουν την αέναη αναπλαισίωση του γονέα. Με άλλα λόγια, την ευελιξία σε επίπεδο σκέψης και στάσης. Ο γονέας που προσαρμόζεται στις επιταγές της εποχής, έχει τη πιθανότητα να μιλήσει στη "γλώσσα" του παιδιού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του.
Το παιδί, ιδιαίτερα κατά τη σχολική ηλικία, δεν είναι ένα άβουλο ον. Αντίθετα, αρχίζει να αναπτύσσει κριτικές δεξιότητες και ικανότητες επίλυσης προβλημάτων. Ο γονέας λοιπόν, δεν απευθύνεται σε ένα παιδί που χρειάζεται υπερπροστατευτικότητα ή διαρκή επίβλεψη. Το παιδί της σχολικής ηλικίας έχει γνώμη και άποψη. Ο γονέας οφείλει να την ακούει, να την επεξεργάζεται πριν αρνηθεί εκ προοιμίου.
Η ενσυναίσθηση είναι ένα άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων. Πρόκειται για εκείνη την ικανότητα που έχουν οι άνθρωποι, να "μπαίνουν στη θέση του άλλου". Αυτή η δεξιότητα είναι μάλλον η θεμέλιος λίθος για μια διαπροσωπική σχέση με στοιχεία αλληλοκατανόησης.
 |
Σκεφτείτε σαν παιδιά,
κατανοήστε τον τρόπο σκέψης τους, μιλήστε στη γλώσσα τους συζητήστε μαζί τους... Ίσως είναι αυτό που χρειάζονται ή αυτό που τους λείπει. Συντακτική Ομάδα του Site |  |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου