Πέρα από τα προβλήματα
λειτουργίας, οι επισκέπτες της Θεσσαλονίκης, βλέπουν μια πόλη ζωντανή
μέσα στην κρίση, με κόσμο να διασκεδάζει.
του Τάσου Τασιούλα
Ο επισκέπτης στη Θεσσαλονίκη έχει διαφορετική εικόνα από αυτή που έχουμε εμείς για τη ζωή στην πόλη μας. Το αναφέρω επειδή τις τελευταίες μέρες έτυχε να συνομιλήσω με κάποιους τουρίστες, περιστασιακούς επισκέπτες από άλλες ελληνικές πόλεις και παλιούς κατοίκους της πόλης που μετανάστευσαν άλλοι στην Αθήνα κι άλλοι στο εξωτερικό. Κι επειδή η άποψή τους έχει νόημα θα ήθελα να την καταθέσω, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Αν μη τι άλλο προβληματίζει.
Τα προβλήματα λειτουργίας της πόλης και ειδικά οι απαράδεκτες κυκλοφοριακές συνθήκες είναι το πρώτο που κι αυτοί επισημαίνουν. Βλέπουν την ίδια τραγικότητα στην κατάσταση που επικρατεί όπως κι οι Θεσσαλονικείς. Όμως παρατηρούν –κι έχει κι αυτό τη σημασία του- ότι και εκεί που ζουν δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αν εξαιρέσεις κάποιες απίστευτες χοντράδες που γίνονται στους δρόμους μας, και στις άλλες μεγάλες πόλεις το κυκλοφοριακό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν τους ενοχλεί τόσο όσο εμάς διότι δεν το βιώνουν με τη συχνότητα που το βιώνουμε εμείς κι επιπλέον το παρακάμπτουν διότι βρίσκονται σε ένα νέο περιβάλλον με καλή διάθεση.
Κάποιος περιέγραφε τις συνθήκες στη Ρώμη (έχω και προσωπική πείρα) κι έλεγε ότι τραπεζοκαθίσματα στη Ρώμη υπάρχουν παντού. Δεδομένου του πολλαπλάσιου τουρισμού που έχει η ιταλική πρωτεύουσα λογικά θα έπρεπε γωνία παρά γωνία να σκοτώνονται άνθρωποι μεταξύ τους. Κι όμως όλα λειτουργούν και η πόλη κυκλοφορείται. Ακόμη και στα καλντερίμια στα σοκάκια και στις κλειστές στροφές στο πλακόστρωτο, τα αυτοκίνητα διέρχονται ανάμεσα από συστάδες τραπεζοκαθισμάτων, οι πεζοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι και η πόλη λειτουργεί. Πως; Με την αστυνόμευση και την τάξη που επικρατεί για να μην οδηγείται στα άκρα κανείς. Υπάρχει σεβασμός στα όρια. Αυτό που δεν υπάρχει στη Θεσσαλονίκη…
Ας πάρουμε την καθαριότητα. Η Θεσσαλονίκη είναι από τις πιο βρώμικες πόλεις. Το διαπιστώνουν και οι επισκέπτες της. Είναι ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα που τους δημιουργεί άσχημη εικόνα για την πόλη. Πώς το αντιμετωπίζουν στις δικές τους πόλεις; Με έντονη παρουσία προσωπικού καθαριότητας σε όλους τους επισκέψιμους χώρους. Ειδικά στα μνημεία ανά μία ώρα καθαρίζονται οι μικροί κάδοι απορριμμάτων, ενώ αν κάποιος πετάξει σκουπίδι στο δρόμο είναι πιθανό να τον βάλουν οι άλλοι πολίτες να το ξαναμαζέψει… Εμείς ακόμη και κάτι σάρωθρα που καθάριζαν θυμάμαι κάθε τρεις και λίγο μόνο ένα μικρό μέρος του εμπορικού κέντρου τα χάσαμε. Γιατί;
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα προβλήματα για τους «ξένους» στην πόλη μας. Η Θεσσαλονίκη κατά τα λοιπά είναι «κούκλα» και η ομορφιά της δεν περιορίζεται στη βιτρίνα της, τη Νέα Παραλία, αλλά σε κάθε γωνιά της.
Οι επισκέπτες βλέπουν μια πόλη ζωντανή μέσα στην κρίση. Με κόσμο να διασκεδάζει, να πίνει τον καφέ του όλη τη μέρα, να τσιμπολογάει στα τσιπουράδικα και τα ουζερί, να ξεφαντώνει στους πόλους διασκέδασης που έχουν πολλαπλασιαστεί.
Δεν είναι μόνο η Βαλαωρίτου και τα Λαδάδικα, δεν είναι μόνο η Αγγελάκη, η πλατεία Άθωνος, το Λιμάνι και η Παλιά Παραλία. Σήμερα υπάρχουν δρόμοι αναψυχής διάσπαρτοι σε όλη την πόλη. Στην Άνω Πόλη, στην Αρχαία Αγορά, στο Διοικητήριο, σε στοές, στο Μοδιάνο και το Καπάνι, στην Αγίας Θεοδώρας και τη Γεωργίου Σταύρου, στην Καρόλου Ντηλ και στα κέντρα των άλλων δήμων, στην Καλαμαριά, στον Εύοσμο, στη Μενεμένη, στη Θέρμη και στο Κορδελιό.
Μόνο συνθήκες κρίσης δε διαπιστώνουν οι επισκέπτες μας. Και μας θεωρούν τυχερούς γι’ αυτό. «Ξέρετε να διασκεδάζετε και να το ρίχνετε έξω», λένε. Και είναι αλήθεια, όσο κι αν κάποιοι έχουμε ιδρυματοποιηθεί και βουλιάζουμε στα ίδια μας τα προβλήματα.
Ξέρω ότι πολλοί –όπως κι εγώ- θα σκεφτούν ότι αν δεν έχεις λεφτά ούτε για έναν καφέ για ποια διασκέδαση να μιλήσεις… Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν ξεχάσει πως είναι η Θεσσαλονίκη τη νύχτα ή που αναγκαστικά περιορίζονται σε έναν οικογενειακό περίπατο στη Νέα Παραλία. Αυτούς δεν τους βλέπουν οι επισκέπτες. Αντιθέτως, βλέπουν τη νεολαία να ξεφαντώνει στους δρόμους και μας μακαρίζουν για την τύχη μας να είμαστε κάτοικοι μιας ζωντανής πόλης.
Είναι φυσιολογικό ότι οι νέοι είναι αυτοί που γεμίζουν όλα τα μαγαζιά (τόσα πολλά πια δε νομίζω ότι είχαμε ποτέ…), καθώς οι 40+ μετράνε λογαριασμούς, υποχρεώσεις και το τελευταίο ευρώ. Όμως ο τόνος, το κλίμα, δίνεται από τη νεολαία. Αν και οι υπόλοιποι ξεπεράσουμε τα κοινωνικά στερεότυπα, τα κόμπλεξ, τη γκρίνια, τη μιζέρια και το όνειρο της επιστροφής στις μέρες… δόξας θα ανακαλύψουμε εκ νέου την ομορφιά της πόλης μας κι ας τη βλέπουμε με ένα κουτάκι μπίρας αγορασμένο από περίπτερο σε ένα παγκάκι της Αριστοτέλους.
Ο επισκέπτης στη Θεσσαλονίκη έχει διαφορετική εικόνα από αυτή που έχουμε εμείς για τη ζωή στην πόλη μας. Το αναφέρω επειδή τις τελευταίες μέρες έτυχε να συνομιλήσω με κάποιους τουρίστες, περιστασιακούς επισκέπτες από άλλες ελληνικές πόλεις και παλιούς κατοίκους της πόλης που μετανάστευσαν άλλοι στην Αθήνα κι άλλοι στο εξωτερικό. Κι επειδή η άποψή τους έχει νόημα θα ήθελα να την καταθέσω, ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Αν μη τι άλλο προβληματίζει.
Τα προβλήματα λειτουργίας της πόλης και ειδικά οι απαράδεκτες κυκλοφοριακές συνθήκες είναι το πρώτο που κι αυτοί επισημαίνουν. Βλέπουν την ίδια τραγικότητα στην κατάσταση που επικρατεί όπως κι οι Θεσσαλονικείς. Όμως παρατηρούν –κι έχει κι αυτό τη σημασία του- ότι και εκεί που ζουν δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αν εξαιρέσεις κάποιες απίστευτες χοντράδες που γίνονται στους δρόμους μας, και στις άλλες μεγάλες πόλεις το κυκλοφοριακό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν τους ενοχλεί τόσο όσο εμάς διότι δεν το βιώνουν με τη συχνότητα που το βιώνουμε εμείς κι επιπλέον το παρακάμπτουν διότι βρίσκονται σε ένα νέο περιβάλλον με καλή διάθεση.
Κάποιος περιέγραφε τις συνθήκες στη Ρώμη (έχω και προσωπική πείρα) κι έλεγε ότι τραπεζοκαθίσματα στη Ρώμη υπάρχουν παντού. Δεδομένου του πολλαπλάσιου τουρισμού που έχει η ιταλική πρωτεύουσα λογικά θα έπρεπε γωνία παρά γωνία να σκοτώνονται άνθρωποι μεταξύ τους. Κι όμως όλα λειτουργούν και η πόλη κυκλοφορείται. Ακόμη και στα καλντερίμια στα σοκάκια και στις κλειστές στροφές στο πλακόστρωτο, τα αυτοκίνητα διέρχονται ανάμεσα από συστάδες τραπεζοκαθισμάτων, οι πεζοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι και η πόλη λειτουργεί. Πως; Με την αστυνόμευση και την τάξη που επικρατεί για να μην οδηγείται στα άκρα κανείς. Υπάρχει σεβασμός στα όρια. Αυτό που δεν υπάρχει στη Θεσσαλονίκη…
Ας πάρουμε την καθαριότητα. Η Θεσσαλονίκη είναι από τις πιο βρώμικες πόλεις. Το διαπιστώνουν και οι επισκέπτες της. Είναι ίσως το σημαντικότερο πρόβλημα που τους δημιουργεί άσχημη εικόνα για την πόλη. Πώς το αντιμετωπίζουν στις δικές τους πόλεις; Με έντονη παρουσία προσωπικού καθαριότητας σε όλους τους επισκέψιμους χώρους. Ειδικά στα μνημεία ανά μία ώρα καθαρίζονται οι μικροί κάδοι απορριμμάτων, ενώ αν κάποιος πετάξει σκουπίδι στο δρόμο είναι πιθανό να τον βάλουν οι άλλοι πολίτες να το ξαναμαζέψει… Εμείς ακόμη και κάτι σάρωθρα που καθάριζαν θυμάμαι κάθε τρεις και λίγο μόνο ένα μικρό μέρος του εμπορικού κέντρου τα χάσαμε. Γιατί;
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα προβλήματα για τους «ξένους» στην πόλη μας. Η Θεσσαλονίκη κατά τα λοιπά είναι «κούκλα» και η ομορφιά της δεν περιορίζεται στη βιτρίνα της, τη Νέα Παραλία, αλλά σε κάθε γωνιά της.
Οι επισκέπτες βλέπουν μια πόλη ζωντανή μέσα στην κρίση. Με κόσμο να διασκεδάζει, να πίνει τον καφέ του όλη τη μέρα, να τσιμπολογάει στα τσιπουράδικα και τα ουζερί, να ξεφαντώνει στους πόλους διασκέδασης που έχουν πολλαπλασιαστεί.
Δεν είναι μόνο η Βαλαωρίτου και τα Λαδάδικα, δεν είναι μόνο η Αγγελάκη, η πλατεία Άθωνος, το Λιμάνι και η Παλιά Παραλία. Σήμερα υπάρχουν δρόμοι αναψυχής διάσπαρτοι σε όλη την πόλη. Στην Άνω Πόλη, στην Αρχαία Αγορά, στο Διοικητήριο, σε στοές, στο Μοδιάνο και το Καπάνι, στην Αγίας Θεοδώρας και τη Γεωργίου Σταύρου, στην Καρόλου Ντηλ και στα κέντρα των άλλων δήμων, στην Καλαμαριά, στον Εύοσμο, στη Μενεμένη, στη Θέρμη και στο Κορδελιό.
Μόνο συνθήκες κρίσης δε διαπιστώνουν οι επισκέπτες μας. Και μας θεωρούν τυχερούς γι’ αυτό. «Ξέρετε να διασκεδάζετε και να το ρίχνετε έξω», λένε. Και είναι αλήθεια, όσο κι αν κάποιοι έχουμε ιδρυματοποιηθεί και βουλιάζουμε στα ίδια μας τα προβλήματα.
Ξέρω ότι πολλοί –όπως κι εγώ- θα σκεφτούν ότι αν δεν έχεις λεφτά ούτε για έναν καφέ για ποια διασκέδαση να μιλήσεις… Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί αυτοί που έχουν ξεχάσει πως είναι η Θεσσαλονίκη τη νύχτα ή που αναγκαστικά περιορίζονται σε έναν οικογενειακό περίπατο στη Νέα Παραλία. Αυτούς δεν τους βλέπουν οι επισκέπτες. Αντιθέτως, βλέπουν τη νεολαία να ξεφαντώνει στους δρόμους και μας μακαρίζουν για την τύχη μας να είμαστε κάτοικοι μιας ζωντανής πόλης.
Είναι φυσιολογικό ότι οι νέοι είναι αυτοί που γεμίζουν όλα τα μαγαζιά (τόσα πολλά πια δε νομίζω ότι είχαμε ποτέ…), καθώς οι 40+ μετράνε λογαριασμούς, υποχρεώσεις και το τελευταίο ευρώ. Όμως ο τόνος, το κλίμα, δίνεται από τη νεολαία. Αν και οι υπόλοιποι ξεπεράσουμε τα κοινωνικά στερεότυπα, τα κόμπλεξ, τη γκρίνια, τη μιζέρια και το όνειρο της επιστροφής στις μέρες… δόξας θα ανακαλύψουμε εκ νέου την ομορφιά της πόλης μας κι ας τη βλέπουμε με ένα κουτάκι μπίρας αγορασμένο από περίπτερο σε ένα παγκάκι της Αριστοτέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου