Ρεμπέτικο τραγούδι (ή γενικά στον πληθυντικό ρεμπέτικα) ονομάζεται το ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και απέκτησε τη γνώριμη μορφή του, περίπου μέχρι την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Εξελίχθηκε κυρίως στα λιμάνια ελληνικών πόλεων όπου ζούσε η εργατική τάξη (τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο) και στη συνέχεια πέρασε και σε άλλα αστικά κέντρα. Την ίδια περίπου εποχή αναπτύχθηκε στα Ταμπάχανα Πάτρας μια διαφορετική μορφή αστικού λαϊκού τραγουδιού.
Τα γιατροσόφια συλλέχθηκαν από την Αναστασία Β. με συνεντεύξεις από παππούδες και γιαγιάδες παιδιών από τη βόρεια Πιερία. Συγκεκριμένα από τα χωριά Καταχάς, Λιβάδι, Μεγάλη Γέφυρα, Παληάμπελα κι από το Αιγίνιο.
Πέρασε καιρός και η γη άρχισε να κατοικείται από ανθρώπους, αφού οι μεγαλύτερες και οι μικρότερες θεότητες, οι δυνάμεις και οι μορφές του σύμπαντος, οι αρχέγονες παρουσίες της ζωής ένιωθαν αδιάκοπα το κίνητρο του έρωτα και της αναπαραγωγής. Αλλά η επιλογή κάποιου μεταξύ των αθανάτων είχε γίνει αυστηρά επιλεκτική.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μιλούσαμε για την «γενιά των 700 ευρώ» - τότε που τα 700 ευρώ σε κάποιους φάνταζαν λίγα χρήματα. Ο καιρός πέρασε, τα 700 ευρώ έγιναν 500, για να φτάσουμε στο σήμερα όπου αυτά ταλεφτά για αρκετούς ανθρώπους -και ιδιαίτερα τους νέους- μοιάζουν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Επειδή τα τελευταία χρόνια έχει εξαπολυθεί μια κατευθυνόμενη προπαγάνδα από πολλά ελληνόφωνα ΜΜΕ, αλλά και από διάφορους δημοσίους παράγοντες που υποκρίνονται τον αόμματο και τον κουφό στην αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα, ότι στην γειτονική και σύμμαχο μας Τουρκία όλα είναι «ωραία» και «καλά», καλό θα είναι να γνωρίζουμε κάποια πράγματα που κανείς δεν θα τα προβάλλει στην χώρα μας.
Zευγαράκι σε πάρκο....
- Αγάπη μου.... πες μου, τα μάτια μου δεν λάμπουν σαν τ'αστέρια ;
- Ναι.
- Τα δόντια μου δεν αστράφτουν σαν μαργαριτάρια ;
- Ναι..
- Και τα μαλλιά μου αγάπη μου, δεν είναι καθαρό χρυσάφι κάτω απ το φως του ηλίου ;